Κούραση

Όπως λέει ο τίτλος, έτσι απλά νοιώθω. Είναι από την μια το καλοκαίρι, με τον κωλόκαιρο που δεν αντέχω (όντας asproullis), είναι το ότι δεν έχω πάρει ακόμα άδεια, είναι και οι προετοιμασίες του γάμου...άστα να πάν...Και ναι παντρεύομαι. 28 days later... ωσάν την ταινία. Θα βάλω και εγώ την "θηλιά" στο λαιμό, θα πάρω την άκρια του σχοινιού που έχει δεμένη μια πέτρα και θα κάνω την βουτιά στο άγνωστο του γάμου. Βασικά η λέξη γάμος δεν έπρεπε να γράφεται με όμικρον, αλλά με ωμέγα και ο τόνος να ήταν στην λήγουσα...και αυτό γιατί μέχρι να γίνεις ζεύγος με το έτερον ήμισυ σε γαμάνε κανονικά (pardon my french)...

Βασικά με το έτερον ήμισυ (B.M.W) είμαστε μαζί, εδώ και 9 χρόνια. Ζούμε μαζί τα τελευταία 4, από τον καιρό που είμαστε φοιτητές. Ζήσαμε σε διάφορες καταστάσεις ο ένας τον άλλο. Χαρές, νεύρα, λύπες, τσακωμούς,γέλια...όλα μέσα. Ζήσαμε σε σπίτια νορμάλ, σε ένα δωμάτιο 2x1 (εννοώ και οι δύο μαζί), σε διαμερίσματα...Γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο πολύ καλά. Δεν περίμενε πως θα της έκανα πρόταση γάμου πριν ένα χρόνο και της ήρθε κάπως απρόσμενο. Άσχετο αν την προηγούμενη νύχτα σε μια έξοδο της έδινα στοιχεία, για το τι θα γινόταν την επομένη, που η ίδια δεν έβλεπε. Πήρα δαχτυλίδι, πήγα σπίτι, τη ρώτησα για την μέρα της και ενώ αυτή ανάλυε τα όσα έκανε, γονάτισα μπροστά της (ναι γονάτισα...ή κάνεις πρόταση ή παίζεις κρυφτούλι) και άνοιξα το μαγικό κουτάκι που κάνει όλες τις γυναίκες να χάνουν τα πόδια τους.

Ένα χρόνο μετά λοιπόν τρέχουμε για χαρτιά ελευθερίας, άδειες γάμου, κουστούμια, νυφικά και όλα τα συναφή. Πανικός και ομίχλη...Προσωπικά δεν ήθελα κουστούμι, ήθελα ένα jean παντελόνι, ένα πουκάμισο, σακάκι και τα παπούτσια μου τα όλλ στάρ. Αλλά όταν έχεις μάνα και γιαγιά που το μόνο πράμα που θα έχουν να χαρούν είναι να σε δούνε γαμπρό ("κανονικά ντυμένο") και νύφη τότε αναγκαστικά τους κάνεις το χατήρι. Μια μέρα είναι θα περάσει.

Μέχρι να πάρουμε άδεια θα περάσει αρκετός καιρός και αυτό είναι κάπως παράξενο. Καλοκαίρι χωρίς άδεια...Το ζήσαμε και αυτό. Θα αναμένουμε το ταξίδι του μέλιτος για διακοπές. Ούτε λόγος για μήνα του μέλιτος που κάποτε ονομαζόταν. Ελπίζουμε όλα να πάνε καλά και μέχρι τον Φεβρουάριο να πάμε επιτέλους διακοπές. Αντίλ δεν θα καιγόμαστε στο καμίνι της Λευκωσίας, με την καθημερινότητα που συνδέεται μαζί της. Στα θετικά έρχεται ο κουμπάρος μου και κολλητός από τας Βαρκελώνας στις 17 του μήνα οπότε οι μέρες θα κυλούν αρκετά καλύτερα....

Υ.Γ: Μισώ το να δίνω προσκλητήρια....νοιώθω σαν να ζητιανεύω....(δάτς τζάστ μί)