"Στο Σκαλί έπεσα σε μια Τρύπα..."

1998 ή 1999 Δεν θυμάμαι ακριβώς το έτος...Θυμάμαι είμουνα φοιτητής στο Α.Τ.Ι. Σε ένα κλάδο άσχετο με το τι ήθελα να ακολουθήσω στην ζωή μου. Το μαλλί μακρύ μέχρι τον κώλο, τα τσιγάρα camel άφιλτρα, που τότε τα έβρισκες μόνο σε εκλεκτά περίπτερα και καντίνες...Γκόμενες περίεργες, με υπαρξιακά και κρίσεις ταυτότητας. Αναστολή από το στρατό λόγω σπουδών - το μόνο θετικό στην όλη ιστορία. Φίλοι τρελοί, και αυτοί χαμένοι στον κόσμο που φτιάξαμε. Το mazda 323 της μάνας μου που υπέφερε στα χέρια μου από τα απίστευτα χιλιόμετρα που διάσχισε, καθώς και τα περίεργα ατυχήματα στα οποία ενεπλάκηκα. Μην το ψάχνεις, εκείνο το αυτοκίνητο κλαίει ακόμα...Τράκαρα και με τράκαραν στα πιο περίεργα σημεία, τις πιο περίεργες ώρες, με τους πιο περίεργους ανθρώπους. Ενδεικτικό δε, το ότι τράκαρα με τον διπλανό μου συμφοιτητή του Α.Τ.Ι. , καθώς πηγαίναμε για καφέ.

Εκείνη η χρονιά ήταν σημαδιακή για πολλούς λόγους. Είχα μπει στην σχολή που ήθελα (όχι στον κλάδο που ήθελα) με καλή βαθμολογία, τα πήγαινα αρκετά καλά και πίστευα πως μπορεί και να γινόμουν τελικά πολιτικός μηχανικός (εδώ γελάμε). Επίσης είχα βρει μια κοπέλα που να με καταλαβαίνει (στο Α.Τ.Ι. αυτό ήταν άθλος) με τις ιδιαιτερότητες που είχα τον τότε καιρό. Και αυτή με τα δικά της θέματα...το γκόμενες περίεργες στην αρχή σε αυτήν αναφερόταν. Τέλος πάντων. Η ζωή κυλούσε με απίστευτα χιλιόμετρα. Μια νύχτα όμως σταμάτησε. Ανηφόρισε και κατηφόρισε σε ένα τόπο που για μένα είναι μαγικός. Στο Σκαλί, στήθηκε μια φανταστική νύχτα, μαγική και ξένοιαστη. Είχαμε πάει όλοι..Εγώ, ο Χαρμάνης, ο Πάτριοτ και εκείνη. Ξεκινήσαμε να πίνουμε μπύρες από νωρίς στα βράχια και να αγναντεύουμε την θέα που πρόσφερε το ύψωμα. Ο ουρανός άλλαζε χρώματα και το σκαλί φορούσε τα καλά του. Εμείς με την καλύτερη μας φορεσιά, την μαύρη φανέλα, το τζίν το σκισμένο και τα all star τα χιλιογραμμένα, αρχίσαμε την κάθοδο μας στην αμφιθεατρική σκηνή.
Ένας άνθρωπος πρόβαλε στην σκηνή και όλα έγιναν ξαφνικά τόσο όμορφα και άγρια μαζί...Θυμάμαι πως πήδαγα συνέχεια στον αέρα. Θυμάμαι τους φίλους να χαμογελάνε μαζί μου στους στίχους "Ότι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα"...Θυμάμαι ακόμα και εκείνη να χορεύει και να γελά.. Θυμάμαι τον ήχο της κιθάρας και του μπάσου να με διαπερνά και να με συνεπαίρνει..Θυμάμαι τον παλμό και τον κόσμο να δονείται στα λόγια του...Θυμάμαι πολλά...αλλά είναι θολά...

Και επειδή έψαξα παντού και δεν βρήκα ούτε ένα βίντεο από εκείνη την νύχτα στο μαγικό Σκαλί, έβαλα το πιο πάνω...Τα συναισθήματα είναι τα ίδια...

ΤΡΥΠΕΣ ΡΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!!