Σας χαιρετώ από τα βάθη της καρδιάς μου,
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είδατε τον αγώνα του ΑΠΟΕΛ - Ζενίτ Αγ.Πετρούπολης προχτές το βράδυ. Εγώ πάντως ήμουνα εκεί. Με το πακέτο εισιτηρίων για τα 3 παιχνίδια σε μορφή πιστωτικής κάρτας στα χέρια μου ένοιωθα ότι πήγαινα να παρακολουθήσω κάτι το ιδιαίτερο.
Το "πάρτυ" ξεκίνησε για την παρέα που θα πηγαίναμε στο γήπεδο, στις 19:30 περίπου. Ξεκινήσαμε με το αυτοκινητάκι να πάμε στο γήπεδο, πριν πίξουμε στην κίνηση. Κοντά στην είσοδο του γηπέδου, στον δρόμο είδαμε ένα ταξί, που απο μέσα του έβγαινε μια τεράστια μπλέ σημαία που απο μακριά φαινόταν να μοιάζει με το σήμα το ΑΠΟΕΛ. Όταν πλησιάσαμε τελικά αντιληφθήκαμε πως η σημαία δεν ήταν του ΑΠΟΕΛ αλλά της Ζενίτ...τέλος πάντων...Φτάσαμε στο γήπεδο σε λογικά πλαίσια και προχωρήσαμε στην πύλη της κερκίδας. Εκεί οι υπεύθυνοι μας "σκάναραν" τα "εισιτήρια" μας και μπαίναμε μέσα στο γήπεδο. Μετά από τον έλεγχο της αστυνομίας και την αγορά κάποιων απαραιτήτων προμηθειών, ήμασταν έτοιμοι να βρούμε τις θέσεις μας. Η θερμοκρασία στο γήπεδο ήταν ιδανική. Καθίσαμε και κουβεντιάζαμε για να περάσει η ώρα. Τα θέματα ποίκιλαν, από τα τεκταινόμενα πολιτικά δρώμενα του τόπου ως το "σμαρτ φόουν" μάρκας μήλου του φίλου που ήταν μαζί μας. Μετά απο αρκετή ώρα μπήκαν μέσα και οι ποδοσφαιριστές για να κάνουν την προθέρμανση τους. Απο εκείνη την στιγμή και μετά η ώρα άρχισε να κυλά κάπως πιό αργά...περιμέναμε πώς και πώς για να ξεκινήσει το παιχνίδι...
Ο σχολιασμός απο μέρους μας ήταν ασταμάτητος..τι θα γίνει, ποιό θα είναι το "σκόρ", πώς μας φάνηκε ο Άιλτον Αλμέιδα και τα λοιπά παιδιά...
Τελικά η αναμονή τελείωσε...τα παιδιά μπήκαν στο κέντρο του γηπέδου και σήκωσαν το σεντόνι με τ' αστέρια....η γνωστή μουσική όμως δεν ακουγόταν στο γήπεδο...στην θέση της ακούγονταν οι φωνές όλων των φιλάθλων να λένε ρυθμικά το όνομα του Χρίστου Κόντη...στην κερκίδα μας την νότια κάτι σχηματίσαμε..εμείς το είδαμε μετά το τέλος του αγώνα...μιά τεράστια φανέλλα με το νούμερο 24 και το όνομα Κόντης....Αυτό θα πεί σεβασμός...
Τώρα στο αγωνιστικό κομμάτι....στο πρώτο ημίχρονο το ΑΠΟΕΛ έβγαζε σπίθες...κρατούσε την μπάλα και σε πολλές περιπτώσεις βρέθηκε κοντά στο να ανοίξει το "σκορ"...ο μόνος απο το ΑΠΟΕΛ που δεν έπειθε ήταν ο Μαρσίνιο...φαινόταν εχτός τόπου και χρόνου....Αντίθετα ο Ολιβέιρα αν και πρώτο του Ευρωπαικό παιχνίδι με τον ΑΠΟΕΛ, αν εξαιρέσουμε ένα, δυό λαθάκια στην αρχή του ημιχρόνου ήταν άψογος..δεν άφησε κεφαλιά για κεφαλιά και καθάριζε φάσεις...η Ζενίτ εν τω μεταζύ άφαντη στο γήπεδο...Στο δεύτερο ημίχρονο στην αρχή η εικόνα ήταν η ίδια...σε μιά ανύποπτη φάση όμως σε μιά αντεπίθεση της Ζενίτ δεχτήκαμε ένα άτυχο γκόλ...ο κόσμος έκλεισε το στόμα και νομίσαμε πώς το τέλος έφτασε...οι Ρώσσοι οπαδοί φώναζαν και εκείνη την στιγμή άναψαν και φωτοβολίδες που ένας θεός ξέρει πως πέρασαν στο γήπεδο και έριξαν και μιά κροτίδα στους οπαδούς μας που ήταν δίπλα στην δική τους κερκίδα....παγομάρα και νεύρα ήταν εμφανή ανάμεσα στους οπαδούς...Το παιχνίδι συνεχίζεται και ο ΑΠΟΕΛ σιγά σιγά δείχνει να βρίσκει τα πόδια του..εκείνη την στιγμή έλεγα στον ένα φίλο μου πως δεν γίνεται...πρέπει τουλάχιστον να πάρουμε την ισοπαλία....ούτε 5 λεπτά δεν πέρασαν και κάνει τα μαγικά του ο Μαντούκα....το γήπεδο τρέμει απο τα πανυγήρια στις κερκίδες και οι φωνές κορυφώνονται...οι Ρώσσοι δεν σταματάνε το τραγούδι αλλά δεν είναι με την ίδια ένταση όπως πρίν...
Το παιχνίδι ξαναπαίρνει φωτιά....επιθέσεις και κόντρα επιθέσεις...Το αναπόφευκτο έρχεται μετά απο 4 λεπτά....το γήπεδο έτοιμο να γκρεμιστεί...οι οπαδοί δίπλα μου μπροστά μου πίσω μου χορεύουν, πηδάνε και τραγουδούν...οι Ρώσσοι σε αυτό το σημείο έχουν κλείσει το στόμα, κατέβασαν τα χέρια κάτω και παρακαλούν για ένα θαύμα...ένα θαύμα που σχεδόν να γίνει όταν η μπάλα χτυπά το κάθετο δοκάρι του Χιώτη και κυλά κατά μήκος της άσπρης γραμμής...ούτε και εκεί όμως τους κάνει το χατήρι και έτσι το τελικό σφύριγμα μας βρίσκει όλους ένα κουβάρι...
Λέτε να υπάρχει και συνέχεια....??? Μακάρι...
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είδατε τον αγώνα του ΑΠΟΕΛ - Ζενίτ Αγ.Πετρούπολης προχτές το βράδυ. Εγώ πάντως ήμουνα εκεί. Με το πακέτο εισιτηρίων για τα 3 παιχνίδια σε μορφή πιστωτικής κάρτας στα χέρια μου ένοιωθα ότι πήγαινα να παρακολουθήσω κάτι το ιδιαίτερο.
Το "πάρτυ" ξεκίνησε για την παρέα που θα πηγαίναμε στο γήπεδο, στις 19:30 περίπου. Ξεκινήσαμε με το αυτοκινητάκι να πάμε στο γήπεδο, πριν πίξουμε στην κίνηση. Κοντά στην είσοδο του γηπέδου, στον δρόμο είδαμε ένα ταξί, που απο μέσα του έβγαινε μια τεράστια μπλέ σημαία που απο μακριά φαινόταν να μοιάζει με το σήμα το ΑΠΟΕΛ. Όταν πλησιάσαμε τελικά αντιληφθήκαμε πως η σημαία δεν ήταν του ΑΠΟΕΛ αλλά της Ζενίτ...τέλος πάντων...Φτάσαμε στο γήπεδο σε λογικά πλαίσια και προχωρήσαμε στην πύλη της κερκίδας. Εκεί οι υπεύθυνοι μας "σκάναραν" τα "εισιτήρια" μας και μπαίναμε μέσα στο γήπεδο. Μετά από τον έλεγχο της αστυνομίας και την αγορά κάποιων απαραιτήτων προμηθειών, ήμασταν έτοιμοι να βρούμε τις θέσεις μας. Η θερμοκρασία στο γήπεδο ήταν ιδανική. Καθίσαμε και κουβεντιάζαμε για να περάσει η ώρα. Τα θέματα ποίκιλαν, από τα τεκταινόμενα πολιτικά δρώμενα του τόπου ως το "σμαρτ φόουν" μάρκας μήλου του φίλου που ήταν μαζί μας. Μετά απο αρκετή ώρα μπήκαν μέσα και οι ποδοσφαιριστές για να κάνουν την προθέρμανση τους. Απο εκείνη την στιγμή και μετά η ώρα άρχισε να κυλά κάπως πιό αργά...περιμέναμε πώς και πώς για να ξεκινήσει το παιχνίδι...
Ο σχολιασμός απο μέρους μας ήταν ασταμάτητος..τι θα γίνει, ποιό θα είναι το "σκόρ", πώς μας φάνηκε ο Άιλτον Αλμέιδα και τα λοιπά παιδιά...
Τελικά η αναμονή τελείωσε...τα παιδιά μπήκαν στο κέντρο του γηπέδου και σήκωσαν το σεντόνι με τ' αστέρια....η γνωστή μουσική όμως δεν ακουγόταν στο γήπεδο...στην θέση της ακούγονταν οι φωνές όλων των φιλάθλων να λένε ρυθμικά το όνομα του Χρίστου Κόντη...στην κερκίδα μας την νότια κάτι σχηματίσαμε..εμείς το είδαμε μετά το τέλος του αγώνα...μιά τεράστια φανέλλα με το νούμερο 24 και το όνομα Κόντης....Αυτό θα πεί σεβασμός...
Τώρα στο αγωνιστικό κομμάτι....στο πρώτο ημίχρονο το ΑΠΟΕΛ έβγαζε σπίθες...κρατούσε την μπάλα και σε πολλές περιπτώσεις βρέθηκε κοντά στο να ανοίξει το "σκορ"...ο μόνος απο το ΑΠΟΕΛ που δεν έπειθε ήταν ο Μαρσίνιο...φαινόταν εχτός τόπου και χρόνου....Αντίθετα ο Ολιβέιρα αν και πρώτο του Ευρωπαικό παιχνίδι με τον ΑΠΟΕΛ, αν εξαιρέσουμε ένα, δυό λαθάκια στην αρχή του ημιχρόνου ήταν άψογος..δεν άφησε κεφαλιά για κεφαλιά και καθάριζε φάσεις...η Ζενίτ εν τω μεταζύ άφαντη στο γήπεδο...Στο δεύτερο ημίχρονο στην αρχή η εικόνα ήταν η ίδια...σε μιά ανύποπτη φάση όμως σε μιά αντεπίθεση της Ζενίτ δεχτήκαμε ένα άτυχο γκόλ...ο κόσμος έκλεισε το στόμα και νομίσαμε πώς το τέλος έφτασε...οι Ρώσσοι οπαδοί φώναζαν και εκείνη την στιγμή άναψαν και φωτοβολίδες που ένας θεός ξέρει πως πέρασαν στο γήπεδο και έριξαν και μιά κροτίδα στους οπαδούς μας που ήταν δίπλα στην δική τους κερκίδα....παγομάρα και νεύρα ήταν εμφανή ανάμεσα στους οπαδούς...Το παιχνίδι συνεχίζεται και ο ΑΠΟΕΛ σιγά σιγά δείχνει να βρίσκει τα πόδια του..εκείνη την στιγμή έλεγα στον ένα φίλο μου πως δεν γίνεται...πρέπει τουλάχιστον να πάρουμε την ισοπαλία....ούτε 5 λεπτά δεν πέρασαν και κάνει τα μαγικά του ο Μαντούκα....το γήπεδο τρέμει απο τα πανυγήρια στις κερκίδες και οι φωνές κορυφώνονται...οι Ρώσσοι δεν σταματάνε το τραγούδι αλλά δεν είναι με την ίδια ένταση όπως πρίν...
Το παιχνίδι ξαναπαίρνει φωτιά....επιθέσεις και κόντρα επιθέσεις...Το αναπόφευκτο έρχεται μετά απο 4 λεπτά....το γήπεδο έτοιμο να γκρεμιστεί...οι οπαδοί δίπλα μου μπροστά μου πίσω μου χορεύουν, πηδάνε και τραγουδούν...οι Ρώσσοι σε αυτό το σημείο έχουν κλείσει το στόμα, κατέβασαν τα χέρια κάτω και παρακαλούν για ένα θαύμα...ένα θαύμα που σχεδόν να γίνει όταν η μπάλα χτυπά το κάθετο δοκάρι του Χιώτη και κυλά κατά μήκος της άσπρης γραμμής...ούτε και εκεί όμως τους κάνει το χατήρι και έτσι το τελικό σφύριγμα μας βρίσκει όλους ένα κουβάρι...
Λέτε να υπάρχει και συνέχεια....??? Μακάρι...
 |
| Άιλτον Αλμέιδα πορώνεται με μουσική.. |
 |
| Τ'άστρα.... |
No comments:
Post a Comment